Carin is voorzitter van Stichting BreiBoezem. De stichting helpt vrouwen die een (gedeeltelijke) borstamputatie hebben gehad door gratis gebreide borstprotheses te verstrekken: BreiBoezems. Die worden gebreid door meer dan 80 vrijwillige breisters. In 2021 kreeg Carin voor de tweede keer de diagnose borstkanker. Zij vertelt haar verhaal:
Augustus 2007
‘We zijn net een paar dagen op vakantie. Ik lig ‘s nachts in bed en m’n dochter komt bij me liggen. Ze draait zich tegen me aan en ik voel pijn in m’n borst. Maar ik slaap gewoon verder. De volgende dag onder de douche voel ik dat plekje weer en denk: raar. Nog nooit gevoeld. Even in de gaten houden. Nou, het ging niet meer weg. De volgende woensdag heb ik de huisarts gebeld. En we zijn een dag eerder naar huis gegaan van de vakantie. Het voelde niet goed om langer te wachten.
Je wereld staat stil
Vrijdagochtend half 10 huisarts, 11 uur ziekenhuis. Een foto echo en biopt. 10 dagen later de uitslag: borstkanker. Je wereld staat stil. Maar je moet door. Voor je man. En voor je kinderen vooral. Eind augustus een borstsparende operatie. En in oktober de bestraling. Dit met een extra boost. Ik ben namelijk nog geen 40. Ook doe ik mee aan een andere manier van bestralen voor jonge vrouwen. (Helaas blijkt na dit onderzoek dat het geen meerwaarde heeft gehad). Eind November klaar. En dan hoor je voorlopig niks. Van geen een arts. En dat voelt echt als in een zwart gat vallen. Zo raar. Je word eerst 36 dagen lang (bestralen) gezien en gehoord. En dan niets meer.
In het volgende voorjaar krijg ik last van een oedeem-arm. Dus zwachtels, kous aanmeten en oedeemtherapie. Na de eerste controles is gelukkig alles goed en ga ik door met herstel. Ik begin met herstel en balans (sporten met en na kanker) in een groep van 10. Heel fijn om veel samen te delen. Nu zien we elkaar jaarlijks nog steeds. Even bijpraten. Gezellig en veel herkenning.
November 2021
Het gaat goed en de controles mogen steeds later. In maart 2021 de laatste controle gehad. Dit zo lang i.v.m. het onderzoek waar ik aan mee gewerkt heb. In mei 2021 ga ik beginnen aan een nieuwe baan. Ik voel me heerlijk, zo’n fijne plek en fijne collega’s. Dan is het november. Op de laatste zondag van die maand ga ik de kerstboom zetten, wat ik eigenlijk nooit vóór Sinterklaas doe. Maar goed. De boom staat en als ik ‘s avonds op de bank zit en met m’n hand over m’n borst ga, voel ik tot mijn schrik een knobbel op m’n borst. Dezelfde borst. Ik krijg het heel warm en denk: Nee, het zal toch niet. Het voelde aan als een puistje, maar ik kon het niet uitknijpen. De volgende ochtend op mijn werk toch maar even met huisarts gebeld. Mocht ook meteen even komen. ‘Nou ik weet het niet’, zegt ze. ‘Maar ik wil toch even een mammografie laten maken.’
Een dag voor mijn verjaardag de uitslag
Aangezien het ‘t staartje van corona was moest ik wachten tot donderdag. Donderdagochtend sta ik op en denk: pfff, het gaat niet goed. Beroerd. Hoesten. En koorts. Ja hoor, corona. Dus helaas mag ik niet naar het ziekenhuis. Die afspraak wordt 2,5 week later. Op 20 december kom ik in het ziekenhuis. Mammografie. Toch nog echo. De arts gaat achter kijken, want daar is een nieuwer scherm. Daarop is het nog duidelijker te zien. Maar voor ze terug is, komt het karretje al binnen met de groene doeken erop. Oké, er moet dus een biopt gedaan worden. Nou pfff… wachten tot 28 dec op de uitslag, een dag voor mijn verjaardag. En ja hoor, helaas weer kanker. In dezelfde borst.
Het beleid is: tweede keer kanker in dezelfde borst, dan amputatie. Maar gelukkig zat m’n arts in een werkgroep die bezig was met een onderzoek om nogmaals borstsparend te opereren. Ze gaat in overleg en op m’n verjaardag word ik gebeld. Ja hoor, het mag nogmaals borstsparend. Wat blij. En wat een fijn cadeau dacht ik. 18 januari de operatie en naar huis. Na 10 dagen de uitslag. Snijvlak niet helemaal schoon, dus 17 februari nogmaals een operatie. Gelukkig is nu alles wel schoon. Wel een half tepelhoedje minder en een nog kleinere borst, maar we gaan ervoor. 15 bestralingen. Helaas duurt het tot november dat de wond dicht gaat. Dan word ik in november voor 2 weken opgenomen in Nij Smellinghe om beter te leren omgaan met oedeem. Wat een fijne twee weken zijn dat geweest! Ik heb veel geleerd over oedeem en wat te doen bij oedeem.
Mensen snappen het niet
Helaas duurt het herstel na de tweede keer kanker veel langer dan dat ik gehoopt had. Baan kwijt. Veel rust nodig. Mensen in je omgeving snappen het niet. Je bent toch beter? Hop, ga door! Maar helaas, zo werkt het lichaam niet. Het heeft veel te verduren gehad. In deze periode ook drie keer corona, dat is dus ook een aanslag op je lijf. Maar goed, met behulp van de oedeemtherapeut, osteopaat, energetisch therapeut en de ergotherapeut ga ik nu kleine stapjes vooruit. Binnenkort weer de jaarlijkse controle. En ja, dat blijft spannend. Afwachten maar weer. Maar we gaan ervoor. En hopen op een goede uitslag.’
Carin merkt dat na de tweede keer alles veel meer moeite kost. ‘De wond geneest veel slechter en qua moeheid is het veel erger nu. De eerste keer had ik het jaar erna wel een aantal keer longontsteking, nu gelukkig niet.’ Heeft ze nog tips voor de periode van herstel? ‘Denk aan jezelf. Neem tijd voor jezelf. Ga dagelijks wandelen. Kleed je mooi aan en doe je haar en make-up. En laat je echt verwennen.’
Stichting BreiBoezem heeft geen winstoogmerk en draait volledig op vrijwilligers en donaties. Wil je de stichting steunen of zelf een BreiBoezem bestellen, dan kun je meer informatie vinden op de website.
