Jaarlijkse controle na kanker
“Kun je om 13:40 uur komen voor controle?” Vanmorgen kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis, er was een gaatje vrij en of ik vanmiddag voor de controle kan komen. Nou, daar hoef ik niet lang over na te denken; ja natuurlijk! En toen begon het: de zenuwen. Elk jaar, als het september wordt, weet ik dat er een oproep in de bus gaat liggen voor de jaarlijkse controle. Maar dit jaar, door de corona, was er een achterstand en ik zou pas in december aan de beurt zijn.
Thuis
We zijn thuis aan het schilderen en de boel een beetje aan het opknappen. Dat is een welkome afleiding tot de klok van één uur want dan ga ik weg. Bezig blijven tot het tijd is om weg te gaan. Onderweg naar het ziekenhuis bel ik nog even een vriendin, gewoon voor de afleiding, zodat ik niet ga piekeren.
En dan ben ik bij het ziekenhuis.
Het ziekenhuis
Als ik uit de auto stap neem ik een diepe zucht. Ik draai mijn gezicht nog even naar de zon en voel de warmte op mijn huid. Nog een diepe zucht, ik probeer me te ontspannen maar dat lukt niet echt. Ik loop naar het ziekenhuis toe en zie een taxi aankomen met daarin een oude man en oude dame, beiden natuurlijk met een mondmasker op. Ik loop door de draaideur, ontsmet mijn handen en vervolg mijn weg naar de mama poli. Als ik daar aankom gaan mijn hersenen op slot, ze lijken wel pap, ik kan niet meer nadenken, mijn hoofd is gewoon leeg. Ik meld me bij de balie en mag plaatsnemen in die wachtkamer.
En dan maar wachten…
Ik neem altijd mijn e-reader mee, je weet maar nooit hoe lang je moet wachten. Ik hou wel van mensen kijken, maar niet in het ziekenhuis, dat doe ik liever op een terrasje. Ik pak mijn e-reader uit mijn tas en begin te lezen. Zo’n heerlijke chick lit, maar ik merk ondertussen dat ik heel gespannen ben, mijn oren staan op scherp. Ik hoor de röntgenapparatuur door de deur heen, ik hoor iemand op hakjes lopen, ik zie een arts de deur ingaan, een patiënt wordt geroepen. Ik doe net alsof ik lees. Mijn ogen dansen over de woorden, maar de tekst komt niet binnen. “Mevrouw Bouma, u mag binnenkomen.” Een jongeman ontvangt me in de kleedkamer. Hij is in opleiding en vraagt of hij het onderzoek mag doen. Mijn ervaring van de vorige keer met een leerling was niet goed, ze deed me ontzettend veel pijn en daar heb ik echt geen zin in vandaag! Ik leg het uit en vraag om een ervaren laborante.
Het kleedhokje
“Bovenkleding mag uit en dan wordt u gehaald!” De temperatuur in het hokje is aangenaam, maar ik heb het toch koud! Tegen de muur hebben ze een plankje aangeschroefd en daar zit ik dan. Te kijken naar fotobehang van een containerschip op de Westerschelde. De foto is grijs. Waarom hangen ze daar niet een hele mooie natuurfoto op met zon en zonnebloemen, iets waar je vrolijk van wordt? Ik hou mijn bloesje aan met de knoopjes open. Ik voel de druk op mijn borst en mijn gedachten gaan terug naar de eerste keer dat ik daar was. Vol vertrouwen en goede moed dat het gewoon een cyste zou zijn, zoals altijd. De dreun die ik kreeg toen ik de diagnose kanker hoorde. Alles passeert door mijn hoofd, de onderzoeken, de behandelingen, de onzekerheid, het wachten, de operatie, de chemo, hormoontherapie, en alle bijwerkingen.
Het onderzoek
Gelukkig mag ik naar binnen, de jongeman kijkt mee hoe zijn collega de mammografie maakt. Dit blijft altijd een pijnlijke aangelegenheid. De instructies klinken in mijn oren: “Probeer je schouder te ontspannen, iets draaien en die voeten laten staan, je arm hier neerleggen” Ze pakt met beide handen mijn borst vast en legt deze op een glazen plaat. Klik, hoor ik en de bovenkant gaat naar beneden. “Goed blijven ontspannen mevrouw!” (Tuurlijk!! Ik doe mijn best!! Rustig ademhalen, zeg ik tegen mezelf, ik doe mijn ogen dicht en probeer mij te ontspannen terwijl mijn borst in de bankschroef zit.) Tik, tik ,tik, klinkt het geluid van het apparaat en als het stil wordt gaat eindelijk de boven klep omhoog. (Pfffff…) Nu nog een keer en dan is de mammografie klaar. Ik trek mijn bloesje aan en loop terug naar het kleedhokje.
Weer wachten
Wachten?? Of toch aankleden, kan ik al naar de arts? Ik weet helemaal niks meer van wat de laborant heeft gezegd. Mijn hersens zijn pap, ik voel me naakt en onzeker. Krijg ik nou ook nog een echo of hoe zat het ook alweer? Ik hoor een deur opengaan en een stem tegen de dame in het kleedhokje naast mij zeggen dat ze zich mag aankleden. Oké, dan toch maar even wachten tot er iemand komt.
Nog een onderzoek
Een andere laborante haalt me op voor een echo. Daar lig je dan, op een behandeltafel met je blote bovenlijf. Ik moet nog iets opschuiven naar de zijkant van de tafel zodat de arts er beter bij kan. (Tuurlijk! Geen probleem, ik val er bijna af!) Ze legt heel netjes een papieren handdoekje op mijn beide borsten en het licht wordt gedimd. Vandaag heb ik een vrouwelijke arts, ze haalt het papieren doekje weg en smeert mijn borst in met, jawel! warme gel. Ondertussen probeer ik mee te kijken op het scherm. Ik zie van alles, maar of het goed is, ik heb geen idee. Oké, klaar, aankleden en dan mag ik door naar de verpleegkundig specialist. Ik pak mijn e-reader en probeer wat te lezen. De mevrouw naast mij mag naar binnen. Ik ben misselijk (wat moet ik doen als ik echt moet overgeven, waar is de wc?). De tijd gaat ontzettend langzaam voorbij, de personages in mijn boek interesseren me helemaal niet en dan ben ik eindelijk aan de beurt.
Thee en chocola
Het is weer prima! Geweldige vrouw! Ze vertelt altijd direct wat de uitslag van de onderzoeken zijn, als de deur nog maar net dicht is. Nog even lichamelijk onderzoek, nee, ik heb geen vragen meer. Op naar huis! Al lopend door de gangen stuur ik mijn man direct een appje: Het is goed!!!!!! In de auto komen de emoties helemaal los, tranen lopen over mijn wangen, dankbaar voor een goede uitslag! De spanning zakt, thuis eerst maar eens een grote kop warme thee en een stuk chocola en dan de kwast weer opnemen om verder te gaan met schilderen.
En jij?
Hoe is het voor jou als je weer voor controle gaat?
Herken je de spanning vooraf, de foute film die weer afgespeeld wordt door je hoofd?
De onzekerheid, je onbevangenheid die is verdwenen?
Wil je me laten weten hoe dat voor jou is?
Lieve groeten,
Anita
