Wijsheid van een collega
Afgelopen week hoorde ik iemand uitleg geven over het verschil tussen accepteren en aanvaarden.
Accepteren
“Je hoort vaak van anderen: Dat moet je maar accepteren. Of je zegt het zelf: Dit moet ik maar accepteren. Dat voelt als opgeven, het is nu eenmaal zo.
Alsof je een knop om kunt zetten en het dan is het klaar.”
Aanvaarden
“Aanvaarden is een veel neutraler begrip. Aanvaarden betekent: aannemen wat NU is. En dan de nadruk op NU.
Aanvaarden is stoppen met achterom kijken, naar gisteren, naar hoe het met je ging t.o.v. hoe het nú met je gaat. Achterom kijken, daar word je alleen maar ellendiger van.”
Stoppen met vechten
Daar moest ik wel even over nadenken. Hoe voelen die twee woorden voor mij? Aanvaarden… accepteren…
Aanvaarden klinkt veel vriendelijker dan accepteren.
In accepteren zit voor mij een soort dwang in, het is niet anders, ik kan niet anders. Accepteren is stoppen met vechten tegen iets waar ik niet tegen kan vechten. Zoals vermoeidheid, angst, depressie, behandelingen, onderzoeken, verlies van werk of iets anders. Geef het een plekje, hoor je dan als advies van andere mensen.
Het gaat over Nú
Aanvaarden is aannemen wat NU is. Dat wat Nu speelt, dat wat Nu gaat zoals het gaat.
Wat op dit moment, dit tijdstip, deze dag is.
Dat je Nu last van vermoeidheid hebt en daarom je batterij helaas al leeg is.
Dat je Nu last hebt van emoties die alle kanten opgaan.
Dat je Nu last hebt van geheugen- en concentratieproblemen
Het zegt niks over de toekomst, over morgen, volgende week.
Hoe dan?
Klinkt leuk, hoor ik je denken, maar hoe dan?
Ik ga je een aantal tips geven, lees maar eens of er een tip is waar jij wat mee kan.
- Onderzoek je klachten: Waar heb ik last van?
- Herkenning: Ik ben niet de enigste met deze klacht(en)
- Erkenning: Gelukkig ben ik niet de enige
- Ik stel me niet aan
- Onderzoek je mogelijkheden, afstemming van je verwachtingen is heel belangrijk
- Je hoeft het niet alleen te doen, er zijn mensen die je kunnen helpen
Hoe dit voor mij was?
Ik heb gevochten met accepteren. Wat accepteren? Helemaal niet accepteren!
Ik ga net zo lang door totdat ik weer de oude ben. Wat Anita 2.0? Wat was er mis met Anita 1.0?!
Je leest het vast wel, boos, kwaad, alle emoties waren aanwezig!
En ik heb gemerkt dat dit voor mij helemaal niks heeft opgelost.
Je kan niet vechten waar niet tegen te vechten valt. Opgeven is en was niks voor mij. Maar wat ik wel geleerd heb is mijn lat veel lager te leggen dan dat ik gewend was. En dát kan je wel leren.
Want het leven ziet er voor mij wel heel anders uit.
En… hoe is dat bij jou?
Wil je me dat laten weten in een reactie hieronder?
Lieve groet,
Anita Bouma
