10 min Glow glamour met Caat naar nu
Caat gaat ver voorbij de glamour. Haar emoties gaan alle kanten op.
Plezier | ongenoegen | stemming| persoonlijkheid| creativiteit
Iedere cancer survivor heeft er mee te maken, emoties >hoe overleef jij het.
Tijdens de eerste keer (2019) baarmoederkanker aangaan ging ik in het zoekend deel met emoties, namelijk herkenning
Voor de tweede keer kreeg ik kanker in 2022 en zaten mijn emoties in het vechtdeel. Boos knokken. Er kwam gif in en er kwam gif uit,. Ik kon niet anders, mijn lichaam riep het om het zo aan te gaan.
Het leverde mij nieuwe en fijnere verbindingen op in mijn sociale leven. Ik kreeg een betere band met mijn oudere broers. Mijn kwetsbaarheid kon ik laten zien naar mijn dochter. Ook heb ik mensen laten gaan in mijn relaties, maar dat is prima, dat hoort er bij. Ik kreeg nieuwe energie.
In 2019 heeft de nieuwe zoektocht geleid naar een bezielend kookwerkboek waar ik mijn creativiteit in kwijt kon. Ik was op zoek naar
leermeesters die mij inspireerden om vrijer te gaan leven.
Hierin heb ik geleerd om to the point te komen en draai niet meer om de brij heen. Hierdoor kan ik vrijer zijn en te voelen wat ik nu echt belangrijk vind in het leven. En het zorgen voor anderen heeft een minder fanatiek plekje gekregen.
Bijzonder was dat ik, na het onverwachte goede bericht dat mijn tumoren allemaal waren verdwenen, in oktober 2022 meteen last kreeg van mijn nek, schouders en bovenarmen, een soort spierpijn. Ik krijg ik meteen het gevoel dat ik wil overleven. Maar ook dat ik boos ben. Veel emoties gaan door elkaar.
In november 2022 kwam mijn welverdiende vakantie naar de Caribean met mijn dochter. Daar had ik bijna geen last van mijn klachten en de warmte, de sfeer en 24/7 met mijn dochter deden me goed.
Shit was ook dat ik moeite had na twee jaar om uit de patiëntenrol te komen. Het Shine deel was dat het idee van mijn EX kwam. Dat lijkt een negatief woord maar voor mij voelt het als EXclusief > bijzonder. In mijn strijd tijd werd het tijd een open gesprek aan te gaan met de vader van mijn dochter,
In 2023 begon mijn jaar goed, ik voelde dat ik nog steeds op zoek was om het laatste restje emotie nog los te mogen laten. Ik werd getriggerd door Maries van Ynnergy. Haar Netflix serie ZEYTIN AGACI gaat over loslaten en familieopstellingen. Ik werd er doorgeraakt en ging er mee aan de slag. Ik koos voor een dagopstelling ergens anders omdat haar opstelling vol zat.
Mijn behoefte was nu en niet later, uiteindelijk heb ik een opsteller gevonden in mijn omgeving die ik al lang op mijn lijstje had staan.
Ik sta open voor de spirituele hoek. We hadden een voorgesprek wat mij al veel energie gaf, en later had ik nog een reflex gesprek met mijn verpleegkundige en ik kwam al snel op de vraag die ik mocht stellen :
Wie of wat zet mij nog vast, wat heb ik nodig om los te komen dat ik niet meer hoeft te vluchten?
Voor mijn gevoel was ik goed bezig, tot afgelopen dinsdag 17 januari. Er stond in mijn agenda de gynaecoloog belt je op om te vragen hoe gaat het met Caat. Tussen 2 en 3 uur zou ik gebeld worden. Die dag had ik gekozen om erwtensoep volgens mijn moeders recept naar mijn broers te brengen. Als afsluiting ging ik op bezoek bij mijn dochter die nu buiten de stad woont. Het was heel fijn en ik voelde me rustig. Het was al na vieren dus ik dacht ook dat zijn ze vergeten. Tot het telefoontje om 18.15 uur hoe gaat het echt Carla, had geleerd om open te zijn en te vertellen.
Slecht nieuws: schouders, nek en armen, ja dat kunnen uitzaaiingen zijn in het bot …ik schoot helemaal in de stress.
Daarna bracht ik mezelf tot rust om te wachten tot de stress over ging om vervolgens mezelf weer op te rapen en verder te gaan.
En nu met al mijn leermomenten kies ik voor mijn eigen weg. The artist way, mijn creativiteit weer herstellen, lekker doorspelen.
En hoeveel inlevingsvermogen heeft de arts nog in die tijd?
Ik had meerdere malen aangegeven dat ze te hard erin ging, zeker telefonisch. De vorige keer had de gynaecoloog mij terug gebeld en excuus aangeboden. Nu doet ze het gvd weer. Misschien is het wel dat ik dromer ben, en niet zo realitisch wil denken?
Wat maakt dat hij of zij zo reageert? Ik merk dat de artsen liever overdrijven en dat het dan meevalt ofzo.
Is dat de band die je hebt, de gedachte dat je het wel aankan, …? Zo voel ik het niet.
Mijn fooddesign project is diepgaand en prachtig: wat bindt je kindergerecht vandaag nog en wat kan het brengen in de toekomst?
Dat is voor mij rijstepap, Door dat te eten is dat mijn manier om weer terug te gaan naar de basis en te voelen wat ik als kind fijn vond. Het geeft mij rust en laat mij weer spelen met de kennis die ik als eet ontwerpster heb opgedaan.
PS
Je hoeft voor niemand te zorgen lekker, wel goed voor jezelf zorgen.
Af en toe boos worden dat mag ik voortaan van mezelf. Grenzen aangeven.
Achterover gaan hangen en laten gebeuren, dan komen de antwoorden van zelf.
