In 2023 kreeg Karin de diagnose borstkanker. De diagnose en de behandelingen die volgden hebben haar leven veranderd. Ondanks dat het nog steeds een zoektocht en puzzel is om weer in balans te komen, hebben het omgooien van haar mindset om gezonder en eiwitrijker te eten en (begeleid) te sporten en wandelen Karin enorm geholpen. Het gaf haar kracht en mentale veerkracht. Om anderen te helpen, deelt ze hieronder haar persoonlijke verhaal.
‘Ik ben Karin 43 jaar, al ruim 27 jaar samen met Robert en samen hebben we 2 prachtig lieve kinderen van 19 en 17 en een hond, onze Mila. Ik werkte vanaf mijn 16e jaar met veel plezier en passie in de ouderenzorg, als verpleegkundige en daarom heen, deed ik graag leuke dingen met vrienden/familie, zoals theater, dagjes uit, concerten bezoeken, maar zocht ook graag het bos of de zee op.
Vanaf de coronatijd ben ik meer gaan wandelen, met de hond en/of met een vriendin. Omdat ik mijzelf al langere tijd vermoeid voelde, was ik medio 2022 zoekende met mij zelf hoe ik mijn energie weer terug kon krijgen. Ik wilde uit de onregelmatigheid qua werk en was januari 2023 gestart met een GLI traject. Gezonder eten, gezonder leven, meer bewegen, en 15 kg gewicht verliezen… mijn doelen voor 2023 waren duidelijk.
De diagnose
Net begonnen om mijn mindset te veranderen en in de zoektocht naar een baan met meer regelmaat, ontdekte ik in maart 2023 (toen was ik 41), een knobbeltje in mijn borst. Niet van het ergste uitgaand, zaten we 3 dagen later in het ziekenhuis en kreeg ik de diagnose borstkanker.
Het hele pretpakket aan behandelingen werd geadviseerd. Chemo, operatie, bestralingen en anti-hormoontherapie. Angst? Dat had ik toen niet… ik ging volledig in de overleefmodus. Borst vooruit en volle kracht vooruit, of op z’n Achterhoeks gezegd: D’ran. De knop die ik voor de diagnose gevonden had om gezonder te gaan leven, drukte ik nog wat dieper in.
Ik startte met 16 chemokuren. Een pittige tijd. De steun van mijn omgeving gaf me veel kracht en het sporten en wandelen hield me op de been. Ik had met mijn partner en kinderen afgesproken dat ik de hond zou verzorgen, inclusief zoveel mogelijk van de wandelingen, en mocht het mij echt niet lukken, dan zou ik dat zeggen. Maar dat wandelen elke dag, dat wilde ik blijven doen. De eerste dagen na de chemo liep er vaak wel iemand met mij mee, in verband met zwakte in de benen en het doffe gevoel in het hoofd, maar ik moest en zou lopen.
Een doel om voor op te staan
Zo had ik een doel om ’s morgens voor op te staan en ’s middags van de bank af te komen. En op de zware dagen en haalde ik dagelijks mijn frisse neus, sociale praatje en lichaamsbeweging. Het wekelijks sporten in de GLI groep bij de fysiotherapeut, zette ik voort… mijn doel om af te vallen en meer energie te krijgen, had ik even geparkeerd, maar zo fit mogelijk al deze behandelingen door komen werd mijn nieuwe doel. En wat voelde het fijn, om op mijn eigen niveau en tempo, onder begeleiding te sporten.
Van de oncoloog kreeg ik een verwijzing voor fysiotherapie, waardoor ik 2x en soms zelfs 3x in de week ging sporten onder begeleiding, 2 jaar lang. Dit heb ik met beide handen aangepakt, ook gedurende de overige behandelingen, die in december 2023 klaar waren. De kanker was weg, yes!!! Nadat alles achter de rug was, bleef het sporten en wandelen mijn houvast.
Een zwart gat
Drie maanden nadat ik met alle behandelingen klaar was, viel ik mentaal in een zwart gat. Dikke paniek. Mijn hoofd wilde van alles, het liefste weer mee in de maatschappij en weer op redelijk oud niveau door. Maar mijn lijf stak voor alles een stokje. Ik had veel lichamelijke klachten. Pijn in mijn spieren en gewrichten, zweten, hartkloppingen, trillende spieren, rugpijn, slapeloosheid, was heel erg vermoeid. Mijn hoofd draaide overuren qua piekeren, onrustig zijn, vol watten zitten, down voelen terwijl je eigenlijk blij moet zijn, vond ik zelf.
En daar sta je dan, de begeleiding van het ziekenhuis is er dan niet meer. Naar wie ga ik met welke vraag en met welke stap, begin ik de berg naar herstel weer te beklimmen… En diep van binnen verlangend naar rust, na een jaar vol met vele ziekenhuis/hulpverleners afspraken.
Met mijn 45 km-wagentje invoegen in het leven waar iedereen 100km rijdt
2024 was een jaar met een flinke persoonlijke struggle. Hoe ging ik lichaamssignalen leren begrijpen? Hoe ging ik leren luisteren naar mijn gevoel? De angst voor terugkeer van de ziekte kwam in eens keihard naar boven, ik had geen vertrouwen in mijn lichaam. Hoe ga ik met mijn 45 km-wagentje weer invoegen in het snelle leven waar iedereen 100km rijdt? Hoe ga ik weer mee in het gezinsleven, het werkende leven, het sociale leven, kortom in alles?
Ik wilde weer aan het werk, ik wilde het huishouden meer op me nemen, ik wilde weer afspreken en leuke dingen doen met mijn gezin en anderen (voor mijn gevoel had ik veel in te halen na het jaar behandelen), maar vooral ook blijven sporten en op mijn voeding letten en afvallen. Jee, wat viel dat even tegen om er een nieuwe balans in te vinden.
Beter in het zorgen voor anderen dan voor mezelf
Ik heb geleerd dat ik beter ben in het zorgen voor een ander dan voor mijzelf (dat vind ik veel makkelijker). De lat legde ik voor mijzelf dan ook zeer vaak te hoog (en dan vond ik dat ik al zoveel aanpassingen deed). Ik zocht hulp in ontspanningstherapie, psycholoog, acupuntuur, reiki, fysiotherapie, ergotherapie, re-integratiecoach, oncoloog, huisarts… Dat alleen was al een parttime baan. Van therapie tot therapie, en van gesprek tot gesprek. Ontzettend intensief was dat eerste jaar in remissie.
Wat mij zo opviel: Iedereen neemt een stukje van de behandelingen op zich, maar samenwerking is er onderling niet tot nauwelijks. Het stukje waarin ik zo goed was in mijn eigen werk; de holistische mens in kaart brengen, daarin miste ik de persoon die mij volledig in kaart had. Ik probeerde dat bij mijzelf, om mijzelf holistisch in kaart te houden, maar dat lukte me in het begin niet.
Ik ben veranderd, mijn omgeving niet
Naarmate het jaar vorderde realiseerde ik mij, ik ben veranderd, mijn omgeving niet. Ik moe(s)t echt leren zelf grenzen voelen en aan te geven. De onvoorwaardelijke steun van mijn gezin die ook veel zorgen en verdriet hebben gehad, deed me goed. Alles was bespreekbaar en hierin steunden we elkaar.
Ondanks het diepe zwarte gat, bleef ik dagelijks wandelen en sporten onder begeleiding van de fysio, die mij haarfijn aanvoelt en mij ook begrenst, als ik de lat weer eens te hoog heb. Hoe moe en futloos ik ook soms was, en hoe ik mijn benen als betonblokken onder mij mee moest sleuren, de drive om naar buiten te gaan en/of te bewegen bleef ik vol houden, dat was echt mijn medicijn.
De hond was mijn beste therapeut
Ik had nadien altijd meer ruimte in mijn hoofd en het voldane gevoel met mijn lichaam zinvol bezig geweest te zijn.
Het motto: op de bank of in bed blijven liggen word ik ook niet beter van, hield me op de been. En de hond was er elke ochtend, middag en avond. Die moet eruit, daarvoor moet ik opstaan, daarvoor moet ik naar buiten, daarvoor moet ik in beweging. Die drive hield mij op de been. Mijn beste therapeut!
Het hebben van een persoonlijk doel, gericht op mijn gezondheid, motiveert mij om ervoor te gaan, dat doel te bereiken, tevens vond ik dat ik wat terug wilde doen voor alle zorg en hulp die ik in 2023 gekregen had. Zo heb ik in september 2024 de 20 KM mee gelopen met de Pink Ribbon-loop in Amsterdam. Door het gebrek aan energie, heb ik weinig langere afstanden kunnen lopen om te oefenen vorig jaar, maar alle kleinere bij elkaar opgeteld plus het sporten maakte dat ik mij zelfverzekerd genoeg voelde om dit doel te halen. Wat was het een geweldige dag!! Wat een boost adrenaline kwam er vrij. Ondanks dat het zwaar was heb ik enorm genoten. En vooraf de inzet om geld op te halen voor het KWF, dit stimuleert ook enorm om het doel te halen.
Uit m’n comfortzone
In 2025 wil ik iets meer uit mijn comfortzone gaan, en is mijn doel 5 km hard te lopen tijdens de LoveLifeRun in Arnhem op 25 mei. Ik heb nooit in mijn leven hard gelopen, maar tijdens de behandelingen kon ik niet stoppen, nu ook niet. Ik ga ervoor!! Ik ben hard aan het trainen ervoor. En wederom geld aan het ophalen voor onderzoek naar kanker. Want ik ben ervan overtuigd dat het nog beter kan. En daarvoor is geld nodig. Elke euro telt.
Helaas is mijn 2e ziektejaar qua werk inmiddels voorbij en mijn re-integratie minder goed verlopen dan ik had gehoopt. Een proces waar ik afgelopen jaar ook echt mijzelf meermaals tegengekomen ben. En ook daarin vond ik het moeilijk om de lat lager te leggen en grenzen aan te geven. Ik zette mij er 100% voor in om op te bouwen, maar ook dat heeft mij geleerd; luister naar je gevoel, hoe meer je je zelf daarin voorbij blijft lopen, hoe harder de man met de hamer je pakt.
Alles op zijn tijd, mijn tijd komt wel weer. Ik blijf de focus houden dat het alleen maar nog beter kan worden. De hobbels tijdens het re-integreren zorgden voor veel gepieker en verdriet. Maar tijdens het wandelen kwam er rust. Ik kon de onrust kwijt in het bewegen en dat maakte weer ruimte in mijn hoofd.
Mijn leven ziet er heel anders uit
Mijn leven ziet er op dit moment heel anders uit dan voor ik ziek werd. Waar ik voorheen veelal constant doorging, weinig rust had of nam en een onregelmatig leven leidde mede door mijn werk, lukt dat nu door vermoeidheid en overprikkeling niet meer. En ben ik nu veel thuis, heb de structuur en ritme nodig om mijn energie te verdelen. Ik ben meer actief op creatief vlak. Ik probeer te “onthaasten”, bijvoorbeeld door met mijn fototoestel het bos in te gaan. En in plaats van meters te maken, zo toch lekker buiten bezig te zijn. Ik leef veel bewuster per dag.
Ik sport nog graag, meermaals per week, en wandel elke dag. Mijn sociale leven is op een lager pitje komen te staan, maar ik geniet intens van de kleine en grotere leuke dingen doen, met mijn familie/vrienden. Maar het allerbelangrijkste: ik begin langzaam meer innerlijke rust te ervaren, minder lichamelijke klachten en daardoor zit ik beter in mijn vel. En als ik beter in mijn vel zit, kan ik het ook beter accepteren dat ik niet de “oude” ben. Dan is er berusting in hoe het gaat. En voelt het niet als vechten tegen mijzelf, om iets te doen/kunnen/mee willen doen wat mij veel kost. Het is echt een ontdekkingstocht naar mijn nieuwe “ik”. En BALANS is het sleutelwoord. Ontzettend moeilijk in een wereld met zoveel prikkels.
De adviezen van Karin
Iedereen die nog in behandeling zit, of er net mee klaar is kan ik meegeven: Luister naar je lichaam en probeer te onderzoeken waar je klachten vandaan komen. Wacht hiermee ook niet te lang. Door de intensiteit van de behandelingen was ik op een gegeven moment “zorgmoe”. Even geen bemoeienissen van hulpverleners of anderen die zeiden hoe ik dingen moest aanpakken. Geen zin in nieuwe afspraken in het ziekenhuis of elders. Daardoor bleef ik wel eens langer rondlopen met klachten, waarvan ik nu zeg: had ik het maar eerder laten nakijken of controleren, dan had ik sneller de verbanden gelegd van de klachten en de oorzaak en dingen los kunnen laten.
En blijf naar buiten gaan en bewegen, de buitenlucht geeft je ruimte en energie. Bewegen zorgt voor een voldaan gevoel. Ook al ben je daarna nog heel erg moe. En nog een tip: om wat langer buiten te zijn, is het niet nodig om ook constant te bewegen. Zoek de vertraging op. Pak een bankje, pak een fototoestel, gooi ballen met je hond etc.’
