Elke eerste keer, na de uitspraak ‘je bent schoon’, blijft onwennig.
Het kankervrij moment is voor mij direct na de operatie. Niet dat ik daar op dat moment bewust veel van mee heb gekregen. Ik zie mezelf nog liggen in dat bed, met een gevoel alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden. Linker- en rechterarm vol slangen liggen onhandig langs mijn lijf, al voelt het nog niet alsof ze echt bij mij horen. In deze fase is het vieren van het leven letterijk beperkt tot de essentie. Ik adem, mijn hart werkt, ik leef. Niet meer, niet minder.
De pijn is niet comfortabel, de boodschap ervan wel
Ook dat laatste besef ik me goed. Niet minder. Want hoewel in alledag, de ratrace van ons bestaan zo verleidelijk werkt als een goed gevulde bonbon, waar draait het nu echt om? Leven. Voelen dat je leeft. Het leven heeft mij terug gebracht naar mijn basale behoeften. De pijn is niet comfortabel, maar de boodschap ervan zeker wel. Tot op celniveau van mijn fysieke lijf kunnen voelen, juist door de grote buikoperatie waarbij mijn baarmoederhalskanker inclusief baarmoeder werden weggehaald.
Ik mocht niet zeuren van mezelf
Dat ik al op 33-jarige leeftijd het huisje waarin onze drie kinderen waren groot gegroeid moest gaan loslaten, kwam nog niet voor in mijn ergste nachtmerrie. Maar joh, ik mocht niet zeuren van mezelf want ik had in ieder geval de zegen van moeder kunnen zijn. Ik mocht dankbaar zijn toch? Dat ben ik ook altijd geweest, al heeft deze journey van vallen en opstaan, dansen in en met het ziekteproces rondom kanker, gemaakt dat ik deze bewustwording ook kon gaan belichamen. Ik keek naar mijn kinderen vanuit dat bed waarin ik gekluisterd zat de eerste week, en ik ervoer pure liefde. Het kijken en zien, van hun zuivere levensvreugde en in het moment zijn, liet mijn hart en hoofd samen smelten. Dankbaarheid ten volste. En, ik gaf mezelf ook toestemming om verdriet te hebben. Af en toe even te klagen in gedachten. Ik ben gewoon maar een mens ;). Het huisje loslatend, fysiek en ook in energie.
Ik vier het verlies niet, ik vier wat het me heeft gebracht
Tien jaar geleden werd ik voor het eerst moeder, en nu dus voor het eerst moeder zonder baarmoeder. Hoe kun je zoiets vieren? Ik vier het verlies niet, ik vier wat het me heeft gebracht. Mijn fysieke deel, de baarmoeder, heb ik losgelaten. Energetisch, voel ik de oerkracht in mijn bekkenbodem meer dan ooit. Ik ben niet minder vrouw, of minder compleet. Al had ik dat van te voren niet zo bedacht. Ik ervaar mezelf nu in mijn hele lijf, waardoor ik mezelf completer voel dan daarvoor. Ik heb er anders aandacht voor. Dat maakt dat ik kan vieren, wat er nu is.
Stappen om te vieren
De eerstvolgende verjaardagen en feestdagen, waren ineens extra spannend. In de vorm van een soort opgewonden kriebel in mijn buik, alles kwam extra binnen. Blij dat ik dit in levende lijve mocht meemaken, daar waar ik eerder alles als vanzelfsprekend beschouwde. Toen onze jongste dochter drie werd, was dat extra genieten. Dat ene minuutje samen kunnen dansen, terwijl ik niet lang daarvoor nog in een rolstoel zat. Dit waren stappen om te vieren! Het was de periode waarin mijn herstelfase overging in mijn opbouwfase, waarin in fysiek ook weer veilig kon gaan bewegen en bouwen.
Vallen en opstaan
Vieren gaan niet altijd gepaard met blijheid. Het is net als vallen en opstaan. Beleven met een lach en een traan. Juist de confrontatie van iets niet meer of tijdelijk niet kunnen, wat eerder zo normaal was. De eerste keer beseffen dat ‘normaal plassen’ alles behalve normaal is. Het lukt niet meer gewoon, door aangetaste zenuwen. De eerste keer autorijden na twee maanden na operatie… Ik zet mijn kinderen af bij school, draai (zoals altijd) me om voor een kus. Ai. Een scheut pijn, ik voel mijn litteken trekken op m’n schaambot. Het zal toch niet. Ja hoor, een klein scheurtje. Ik lach om mijn eigen stupide acties, gevalletje lompheid als gave. Dat volwassen deel in me maakt zich dan wel even zorgen, en stelt me ook weer gerust. It’s life. Gelukkig maar.
Dans met het leven en het leven danst met jou
Ik vier bijna mijn eerste verjaardag, na mijn kankercadeau dat ik vorig jaar kreeg. Ja dat lees je goed. Misschien rauw op je dak en makkelijk praten nu ik door en voorbij de kanker ben, maar dit is wat het is. Het heeft mij en mijn leven zo veranderd. Keihard stil gezet. Ik ervaar beide kanten van de medaille. Pijn en liefde gaan hand in hand. Het vat van vreugde is net zo groot als het vat van verdriet. Ik ga er alleen niet in zitten verzuipen. Kijk ernaar en maak elke keer nieuwe keuzes. Zonder te vechten tegen verdriet, pijn of angst. Dans met het leven en het leven danst met jou. Dat is wat ik ervaar. Inclusief de lelijke kanten, en ook dat is een subjectieve invulling.
Ik voel dat ik leef. Ik vier dat ik leef. Dus bijna… ga ik de eerste keer vieren dat ik 34 word, en proosten op dit bestaan!
Tip van Elsbeth: Lees het verhaal van Merel over ontschuldigen.
